Zoekresultaten

Dat het habitat van de gewone wolf zich tot Vlaanderen uitstrekt, weten we sinds de komst van wolvin Naya en haar kroost, maar in welke filmlanden kan je de weerwolf treffen? Een overzicht: Noord-Amerika: Aan Noord-Amerikaanse lykantropen geen gebrek. Gaande van het prille begin met Lon Chaney Jr. als één van de eerste incarnaties in The Wolf Man (1941) tot de nieuwste adaptatie in Leigh Whannells Wolf Man. De jongere exemplaren moeten wel nog wat wennen aan hun shapeshifting abilities (Michael J. Fox in Teen Wolf) of wijten hun veranderingen aan de opkomende puberteit (Ginger Snaps). Anderen ontsproten dan weer aan het brein van bestseller-auteur Stephen King (Silver Bullet), werden in goede banen geleid door horrorgrootmeester Joe Dante (The Howling) of vormgegeven door legende Jack Nicholson (Wolf). Wolven leven en jagen normaal in roedels met soortgenoten, slechts zelden verenigingen ze zich met andere creaturen en vormen een Universal Monsters All Star Team zoals in het entertainende Monster Squad. Buurland Canada staat te boek als één van de veiligste landen ter wereld. Misschien zit de WolfCop daar wel voor iets tussen? Zuid-Amerika: In Latijns-Amerika komen weerwolven minder frequent voor, maar ze leven er wel degelijk. Nazareno Cruz and the Wolf (Nazareno Cruz y el lobo), de Argentijnse inzending voor de 48ste Academy Awards, kon je zelfs nog op het witte doek bewonderen tijdens de recentste editie van Razor Reel Flanders Film Festival. In 2017 scoorde Good Manners (As Boas Maneiras) dan weer wereldwijd op genrefestivals. Een nanny wordt in die Braziliaanse slowburner ingehuurd om het wel heel bijzondere kind van een rijke dame op te voeden. Europa: Eenmaal over de grote plas landen we eerst in Londen, waar in 1981 ons pelsmonster toesloeg in John Landis’ An American Werewolf in London. Zestien jaar later hapte hetzelfde beest ook toe in Parijs en daar bleef het niet bij. De lycantropie sloeg over naar andere rassen, zoals we enkele maanden geleden nog konden constateren in Razor Reels Young Blood-winnaar Animale. Laat je trouwens niet misleiden: Wilkolak mag dan wel een Pools zijn voor weerwolf, toch zijn de monsters niet te bekennen in dit horrorsprookje & Holocaustdrama. We bespeuren ze wel in Deense When Animals Dream, waarin de 16-jarige protagoniste vaststelt dat haat familie een duister geheim verborgen houdt. Azië: In Maleisië heeft men het duidelijk niet begrepen op wolfachtigen, want ondanks lovende kritieken te Cannes en het winnen van de Grand Prix in de prestigieuze Quinzaine des Cinéastes-competitie werd Tiger Stripes in het thuisland in gecensureerde versie vertoond. Gelukkig kunnen wij volop van dit curiosum genieten. Japan en anime zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Tijdens een tussenstop in het land van de rijzende zon kijken we Mamoru Hosoda’s Wolf Children. Kinderen opvoeden is al niet evident, laat staan kleine weerwolfjes zoals in deze fijne animatieprent. Oceanië: Eindigen doen we ten slotte in het verre Australië en tegelijkertijd ook dicht bij huis, want niemand minder dan de Verhulstjes staken met Studio 100 centen in het computergeanimeerde 100% Wolf. Een funny kinderfilm waarin de jonge weerwolf Freddy Lupin per ongeluk transformeert in ... een poedel met knalroze haardos.

Ons nieuw project...ons nieuw verhaal... Met Razor Reel staan we altijd open voor iets nieuws...We nemen jou graag mee in onze filmdroom die meer dan een droom is...   Welkom bij Filmhuis Brugge , een nieuw cultureel baken in het hart van Brugge. Hier draait alles om films die je niet in de gewone bioscopen vindt – van klassiekers tot verborgen parels buiten het reguliere circuit. Films die we als Filmhuis zelf goed vinden en waarvan we vinden dat je ze moet gezien hebben.   Maar Filmhuis Brugge is meer dan een filmzaal. Het is een ontmoetingsplek waar ideeën gedeeld worden, verhalen verbinden en film inspireert. Van filmclubs en festivals tot workshops, tentoonstellingen, lezingen en boeiende Q&A's – we creëren een bruisende ruimte waar film, cultuur, creativiteit en gemeenschapszin samenkomen.   In onze gezellige foyer geniet je van gesprekken, discussies of gewoon een ontspannen moment na de film. Met een unieke programmering en een passie voor filmkunst voegen we iets bijzonders toe aan het culturele leven van Brugge. Geen concurrentie met bestaande bioscopen, maar een waardevolle aanvulling – waar jouw stem en ideeën altijd welkom zijn!   Filmhuis Brugge – waar film leeft, verbindt en inspireert. Als gepassioneerde filmliefhebbers werken we hard aan onze droom: een uniek Filmhuis in Brugge, waar film verbindt, inspireert en tot leven komt. Ons idee is er, onze passie is grenzeloos – maar we zijn er nog niet helemaal.   Geloof je in ons idee? Wil je samen met ons bouwen aan een plek waar film en cultuur elkaar versterken? Bezoek dan onze website . We delen graag een aantal manieren waarop jij ons kunt steunen en deel kunt uitmaken van dit avontuur.   "Every dream has a beginning." Volg ons zeker ook via onze sociale mediakanalen: Facebook: www.facebook.com/filmhuisbrugge Instagram: www.instagram.com/filmhuisbrugge Community is key! #spreadtheword #filmhuisbrugge

De Indiase actiethriller Kill krijgt een vervolg, zo onthulde producent Guneet Monga tijdens het Film Bazaar-evenement in Goa. De Hindi-film, geregisseerd door Nikhil Nagesh Bhat, ging in première op het Toronto International Film Festival in 2023. Daar werd het bekroond als eerste runner-up voor de People’s Choice Midnight Madness Award Het eerste deel draait om een spannende treinreis naar New Delhi, waarin een commando het opneemt tegen een bende bandieten die de passagiers terroriseren. De hoofdrollen werden vertolkt door Lakshya, Raghav Juyal, Ashish Vidyarthi, Harsh Chhaya en Tanya Maniktala. Kill was een kassucces, zowel in India als internationaal, met een wereldwijde opbrengst van bijna 60 miljoen dollar. Momenteel wordt gewerkt aan een Engelstalige remake door Lionsgate en 87Eleven Entertainment. Chad Stahelski, bekend van John Wick, zal de regie van de remake op zich nemen.

Ben je klaar om de donkere kant van de Belgische cinema te ontdekken? Razor Reel presenteert met trots Belgica Obscura , een unieke verzameling van Belgische genrefilms die je niet wilt missen! Dit evenement, samengesteld door curators Wesley Remory en Joke Ruysschaert, biedt een spannende mix van kortfilms die je meenemen naar de meest obscure hoeken van ons land.   Wat kun je verwachten van een namiddag Belgica Obscura?   Op 2 november openen we de deuren naar een wereld vol mysterie en spanning. Het programma bestaat uit een kortfilmblok, gemodereerd door Tim Maerschand, dat je gegarandeerd op het puntje van je stoel houdt. Van duistere thrillers tot bizarre horror, Belgica Obscura heeft voor ieder wat wils. Bovendien is dit de perfecte gelegenheid om tal van filmmakers te ontmoeten en uit eerste hand te horen waarom ze zo gepassioneerd zijn over genrefilms.   Dit maakt Belgica Obscura niet zomaar een filmvertoning; het is een ervaring. Het is een kans om de creativiteit en diversiteit van Belgische filmmakers te vieren en te ontdekken. Of je nu een doorgewinterde horrorfan bent of gewoon nieuwsgierig naar wat ons land te bieden heeft, dit evenement zal je zeker niet teleurstellen. En bovenal, het is een gratis event!

Ierland, als je de naam hoort denk je waarschijnlijk spontaan aan een Guinness en klaverbladeren. Maar Ierland kent ook rijke traditie aan folklore. Gezien wij dit jaar een aantal Ierse films aan jullie voorschotelen: " AN TAIBHSE"; "THE OUTCASTS"; FR É WAKA die allen te zien zijn op vrijdag 1 november. En ons thema dit jaar Folk Horror is, hoog tijd om jullie kennis te laten maken met een aantal van de wezens uit de Ierse Folklore die je Ierland tegen het lijf kan lopen of misschien wel te zien krijgt in 1 van de films. Eén van de meer bekende is de Banshee, maar die kom je maar beter niet tegen gezien de schreeuw van Banshee een voorbode van de dood is. Meestal wordt deze fee, want deze fee afgebeeld als een oude vrouw of een jonge dame met zwarte klederdracht. De leprechaun, een soort kabouter die wat kwajongenstreken uithaalt en verzot is op melk. Wist je trouwens dat zo allemaal hetzelfde beroep hebben, de leprechauns zijn allemaal schoenmakers. Dan heb je ook nog de Púca, dit wezen kan van gedaante veranderen zowel mens als dier en naargelang de gedaante zijn er allerlei verhalen aan toe te dichten. In mensenvorm behouden ze wel nog wat dierenvormen zoals bijvoorbeeld een staart. De Selkie is ook gedaanteverwisselaar, maar deze kan enkel transformeren tussen mens en zeehond, ook kunnen zowel goedaardig of kwaadaardig zijn. . De Fee, die heb je allerlei vormen en gedaanten en zijn veelal hulpvaardig maar opgelet je hebt er ook kwaadaardige tussen. De Merrow is dan weer het Ierse equivalent van een zeemeermin. Andere wezens zijn nog De Abhartach, de Ierse vampier; De Dullahan (ruiten zonder hoofd), de Bánánach (een soort demoon), maar uiteraard heb je er nog veel meer elk met zijn eigen uniek verhaal.

Hou jij ook van superhelden.  Dan is Hanu-Man echt iets voor jou.  Deze Indische superhelden film mag best naast de Marvels’ en DC comics adaptaties staan die tegenwoordig onze schermen vullen.   Epische gevechten vullen al vlug het scherm, maar niet zonder eerst een vleugje humor er in te verwerken. Een klassenbak van een film die qua omzet, omvang en opzet al heel vlug en hard vergeleken wordt met RRR en dat is zeer zeker terecht.   Deze film neemt ons uiteraard wel ergens mee in de wereld van de Indische mystiek maar wees gerust, het wordt helemaal geen trip langs de bhagavad gita. Deze film is er eentje uit 2024, met duidelijke roots in het heden en vol science fiction waarvan zelfs Krishna niet kon dromen.   Hanu-Man is ook geen typische bollywood film.  Het script zou zomaar uit een Batman film kunnen komen. Met een relatief kleiner budget gemaakt dan wat je zou denken, is dit zonder twijfel de super hero film van 2024 die je echt moet zien.    Als opwarmer kan je ervoor in the Discovery Room ook nog gaan kijken naar the Investigator.  Een heel andere soort Indische film maar eentje die ik persoonlijk zelf wel kan aanraden aan iedereen.  Een leuke who-dunit met een sterk verhaal dat goed uitgewerkt wordt maar steeds binnen de Indische genre film blijft.   Hanu-Man : 31/10 om 20u00 The Investigator : 31/10 om 18u00

Albert Pyun, een Amerikaanse filmregisseur, geboren op 19 mei 1953 en overleden op 26 november 2022, stond bekend om zijn werk in het B-filmgenre en maakte vooral naam met low-budget actiefilms en direct-to-video producties.   Pyun’s films combineren vaak elementen van sciencefiction, dystopische thema’s en hybride vechtsporten, wat resulteerde in een unieke stijl die hem een cultstatus opleverde.  Een van zijn bekendste werken is Cyborg  (1989) , een post-apocalyptische actiefilm met een toen nog relatief onbekende Jean-Claude Van Damme in de hoofdrol. De film speelt zich af in een dystopische toekomst en volgt een held die moet vechten tegen een bende plunderaars om een cyborg te redden die de sleutel tot de redding van de mensheid bezit. Dit thema kwam meerdere keren terug in Pyun’s carrière alsook het feit dat hij een boontje had voor Cyborgs. Een andere opmerkelijke film van Pyun is Nemesis  (1992), een sci-fi misdaaddrama waarin Olivier Gruner een cyborg-agent speelt in Los Angeles. De film combineert elementen van cyberpunk en actie, en werd gevolgd door vier direct-to-video sequels. Ook leuk is Radioactive Dreams (1984 ) de tweede film van Pyun, die duidelijk ergens tussen de jaren 40 en jaren tachtig zweefde maar we degelijk in een niet te nader genoemde toekomst afspeelde.   Dit is typerend voor Pyun’s werk; veel van zijn films kregen sequels die direct op video werden uitgebracht. Pyun was actief in een tijd waarin de videofilmmarkt booming was, en er was geld en tijd om veel B-films op deze markt los te laten.   Naast deze films regisseerde Pyun ook The Sword and the Sorcerer  (1982), een fantasyfilm die zijn debuut markeerde en een cultklassieker werd. Andere bekende werken zijn Captain America  (1990), een vroege verfilming van de Marvel-superheld, en Deceit  (1992). Nog zo’n cultfilm was Dollman (1991) , over een alien die op aarde landt en slechts 33 cm groot is. Als buitenaardse geheim agent kreeg hij niet alleen een paar sequels, maar maakte hij ook deel uit van een franchise waarin onder andere Demonic Toys  en Puppet Master  voorkwam. Allemaal leuke jaren 80 B-films die we rechtstreeks of onrechtstreeks aan Pyun te danken hebben.   Pyun zijn werk blijft een inspiratiebron voor liefhebbers van cultfilms en B-films, en zijn invloed op het genre is onmiskenbaar. Zijn leven was filmmaken, en zijn passie om films te maken was zo groot dat hij bijna tot op zijn sterfbed nog bezig was met een film. In Albert Pyun: King of Cult Movies  krijg je een prachtig overzicht van zijn carrière en de man die hij echt was.   Een aanrader voor alle bezeten filmliefhebbers onder ons.

Op vrijdag 25 oktober presenteren we Azrael, een horrorfilm met Samara Weaving in de hoofdrol waarin geen woord gesproken wordt. De weinige overlevenden van The Rapture worden daarin namelijk gedwongen om hun zonde van spraak af te zweren. Zo vervoegt E.L. Katz het lijstje met genretoppers waarin nauwelijks een letter wordt geuit. Vijf andere titels omdat te ontdekken nadat je Azrael op het groot scherm hebt bekeken: Hush (2016) De moderne horrormeester Mike Flanagan volgt in Hush een doofstomme vrouw die alleen in een bos woont (wat een idee ook!) en wordt opgejaagd door een gemaskerde gek. Het is een nagelbijter met enkel wat geschreven tekst en verder alleen omgevingsgeluiden die de intense sfeer versterken. Het kleinste geluid dient in de film een hoger doel en brengt de kijker op het puntje van zijn stoel. A Quiet Place (2018) Ook in de A Quiet Place-franchise is de minste krik of krak van belang, zeker voor de veiligheid van de protagonisten. Ze worden belaagd door meedogenloze creaturen met een uiterst sensitief gehoor en willen zeker niet ontdekt worden. Een horrorfilm met een eenvoudige opzet en een sterke spanningsopbouw. Meer moet het niet zijn, ook niet voor The Academy, want de film wist toch mooi een Oscarnominatie te versieren. Under the Skin (2013) Bij de dialoogloze films kunnen Jonathan Glazers Under the Skin zeker niet catalogeren, maar eigenlijk zijn de woorden van geen tel. De gebaren en lichaamstaal van een schitterende Scarlett Johansson in combinatie met de hypnotiserende soundtrack van Mica Levi zorgen dat de scifi-prent over een buitenaards wezen dat vermomd als knappe vrouw onwetende mannen in de val lokt, een beklemmende ervaring wordt. Mute Witness (1995) Net als bij Hush maken we in Mute Witness kennis met een doofstom hoofdpersonage. Ze is als visagiste aan de slag op de set van een slasher en wordt na de uren per ongeluk opgesloten in de studio. Tot overmaat van ramp is ze daar getuige van een moord en moet ze vechten voor haar leven. Regisseur Anthony Waller bewijst zijn vakmanschap door een minimum aan middelen, maar met fraaie shots en montages de spanning naar een hoogtepunt te drijven. Das Cabinet des Dr. Caligari (1920) Een lijstje als dit is natuurlijk niet volledig zonder een titel uit het tijdperk van de stille film. Toen er nog geen sprake was van ‘talkies’ terroriseerde het visueel verontrustende Das Cabinet des Dr. Caligari de onschuldige bioscoopgangers. Deze esthetisch fraaie film vertelt het verhaal van een slaapwandelende moordenaar gecontroleerd door de sinistere Dr. Caligari en mag absoluut tot het canon van de stille film worden gerekend.

Het is alweer de 17de editie van Razor Reel en de 7de in het Sint-Lodewijkscollege. Hoewel er in de afgelopen zeven jaar niet veel is veranderd, is het soms handig om een paar zaken nog eens op een rijtje te zetten. Daarom deze FAQ met slimme vragen en duidelijke antwoorden.   Waar is het filmfestival? Het filmfestival vindt plaats in de gebouwen van het Sint-Lodewijkscollege, Magdalenastraat 30, 8200 Brugge. De ingang is aan de voorkant van het schoolgebouw. Ondanks dat het een school is, bouwen we er een echte bioscoop in, volledig uitgerust met een cinemaserver, Dolby Surround en een scherm van meer dan 10 meter breed.   Hoe geraak ik daar? Het filmfestival is gemakkelijk bereikbaar. Met de fiets komen is goed voor het milieu én voor je benen. Er zijn voldoende plaatsen om je fiets veilig te stallen voor de deur, en ook op de speelplaats (ingang links via de poort) kun je je fiets kwijt. Met het openbaar vervoer komen is niet alleen slim, maar ook gemakkelijk. Vanaf station Brugge is het slechts acht minuten wandelen naar het festival. Er rijden ook stadsbussen; bekijk voor real-time info gewoon de app van De Lijn. Met de auto kun je het beste je gps instellen op het bovenstaande adres. Er is parkeergelegenheid voor de deur en op de speelplaats van de school (ingang links via de poort of volg onze aanwijzingen ter plaatse). Op straat parkeren kan ook, maar je moet een blauwe parkeerschijf gebruiken en je mag maximaal vier uur parkeren.   Wat kost een ticket aan de deur? Er zijn verschillende soorten tickets. Een standaard filmticket kost €10,00. Een filmticket voor de openingsfilm met receptie kost €15,00. Met een combipass kun je vijf films naar keuze bekijken (uitgezonderd de openings- en slotfilm) voor slechts €45,00. Met een abonnement kun je het hele filmfestival bijwonen (ja, alles!) voor slechts €95,00. Tickets zijn online te koop.   Wat kost een ticket in voorverkoop? Ook hier zijn er verschillende prijzen. Bekijk gewoon de website voor de actuele prijzen. Een combipass kost bijvoorbeeld €40,00, een festivalpass €85,00 en een standaard filmticket €9,00. Ondanks alles proberen we de prijzen laag te houden. Ik kreeg een voucher, wat nu ? Heb je een voucher ontvangen ?  Dan moet je deze inwisselen aan onze kassa op de festival site.  Deze vouchers zijn niet online te gebruiken. Kan ik iets eten en drinken tijdens het festival? Absoluut! Om het festival te kunnen blijven organiseren, staan we eigen drank en eten niet toe. We openen ons festivalcafé van voor de eerste tot na de laatste film, waar je tegen democratische prijzen een drankje kunt nuttigen (of meerdere?). Ook bieden we enkele snacks en volwaardige maaltijden aan die we met veel liefde bereiden. Een simpele spaghetti, een croque uit het vuistje of meteen de Razor Reel Burger proberen? Laat het smaken!   Kan ik helpen tijdens het festival? Zeker! We zoeken ieder jaar gemotiveerde vrijwilligers die ons helpen aan de kassa, bij het onthaal, in de keuken en achter de bar. Je komt terecht in een fantastische crew en ziet het festival ook eens achter de schermen. Je vindt alle informatie op onze website. Wie weet vind je wel je plek binnen het festival. Jaarlijks zoeken we jonge, gemotiveerde mensen met inzicht en handen aan hun lijf die samen met ons helpen het festival uit te bouwen.   Kan ik adverteren tijdens het festival? Steun is altijd welkom in vele vormen. Neem contact op met onze communicatiedienst via press@razorreel.com .

Dit jaar koos Razor Reel folk horror als thema. Met zo’n thema kan je niet anders dan bij de moederfilm van dit genre uitkomen: The Wicker Man uit 1973 van Robin Hardy, die je in Brugge op een groot scherm kan zien op 26 oktober. Verder is er die dag een lezing van Constant Hoogenbosch en Children Of The Wicker Man waarin Justin, de zoon van regisseur Robin Hardy terugkijkt  op de complexe totstandkoming van de folk horror-klassieker, maar ook de impact die de film had op het gezinsleven van de Hardy’s. Fast Forward vroeg aan een paar bekende horror-addicts welk belang de film in hun leven heeft. Gino Van Hecke (Zeno Pictures) : "The Wicker Man made me a sicker man." Tijdens de eerste visie werd ik vrij stil van de spanning en was ik enorm onder de indruk van het einde van de film.Op een verjaardagsparty kreeg ik ooit een editie van The Wicker Man, de limited Edition Wooden Box Set, die reeds lang op mijn wishlist stond. Recentelijk heb ik de film herbekeken en deze blijft voor mij één van de beste pagan/folk-horror movies! Op de HorrorCon in Sheffield dit jaar, heb ik de gelegenheid gehad om Britt Ekland te ontmoeten!!! En recentelijk heb ik mij ook maar de 3-disc collector's edition van de film aangeschaft zodat ik nu ook de soundtrack van de film in mijn verzameling heb. The Wicker Man is niet goed voor mijne tikker, man! Tim Maerschand: De hippie-grootmoeder van alle ‘zonnige’ folkhorror en een meiboom van een mijlpaal toen het subgenre tot bloei kwam in de Britse cinema en televisie. Geduldig en zorgvuldig kruipt The Wicker Man onder de huid en het rijshout om in te spelen op een oerangst - althans één van de mijne: wat als iedereen rondom jou het verstand lijkt te verliezen en je langzaamaan meesleurt in hun waanzin? Bizarre humor en zelfs muzikale elementen worden als kleurrijke twijgen vervlochten tot een vrijwel bloedeloze maar des te sinistere inversie van progressief versus conservatief, of geitenwollensokken versus flikkenpetje. Zwanger van vruchtbaarheidssymboliek, geven allerhande gebruiken het leven aan de neopaganistische gemeenschap van Summerisle. Zoals de charismatische leider van het eiland (de onnavolgbare Christopher Lee) geleerd heeft van zijn voorouders: vereer de muziek, het drama en de rituelen van de oude goden. Anke Brouwers: Ik denk soms dat het begrip ‘slow burn’ speciaal werd uitgevonden voor The Wicker Man. Een slow burn neemt zijn tijd in het voorstellen van de personages, het ontwikkelen van de plot, het zetten van de sfeer, het introduceren van motieven; een slow burn is over het algemeen karig met de actie, maar in ruil voor je geduld krijg je een knetterend hoogtepunt. Voor een horrorfilm - misschien is het gewoon een thriller of een mystery of een genre op zichzelf - heeft The Wicker Man weinig vaart, geen echte jump scares (die ik me kan herinneren), geen echte gore en weinig afdoend speurwerk. Maar de film kruipt wel onder je huid. Sommige beelden of geluiden krijg je niet van je afgeschud. De zingende blonde vrouwen. De mensen met de dierenmaskers. De kikker tegen de keelpijn. Het krijsende pluimvee. De vlammen die overgaan in de rode gloed van de zonsondergang. Chris Craps: Ik heb The Wicker Man voor het eerst gezien ergens eind jaren zeventig. Het radicaal donkere einde fascineerde me. Films zonder enige hoop had ik nog maar zelden voor mijn netvlies zien verschijnen. Er waren er wel in de loop van de filmgeschiedenis, maar je kon ze op één hand tellen. Dat slot werkte fantastisch voor The Wicker Man en was een aanzet voor veel horrormakers om dat ook uit te proberen. Het werd zowaar een traditie binnen het genre (denk maar aan het Deense Speak no Evil). Maar wat ik het meest gedurfd vond, was dat de protagonist, een politieman, een christen en waarschijnlijk een maagd, het onderspit moest delven tegen die heidense gemeenschap met prikkelende dames. Er zat zeker gitzwarte humor in, want ergens begon je meer sympathie te krijgen voor die pagans. Die agent bleek immers zo’n droogstoppel. Uiteraard wilden regisseur Robin Hardy en scenarist Anthony Schaffer dat de toeschouwers zich gingen identificeren met deze voorbeeldige man. Maar dat deden vooral de oudere generatie kijkers. Heel wat tieners en twintigers die geparticipeerd hadden in of getuigen waren van de mei 68-revolutie keken er heel anders naar. Voor hen was de prent een flinke middenvinger naar die conservatieve pilarenbijters. Die heidense dansen hadden trouwens iets flowerpowerachtig, maar dan op zijn kop gezet. Het is geen toeval dat Ritual, het boek dat aan de basis lag The Wicker Man lag in 1967 geschreven werd. Zoals One Flew over the Cuckoo’s Nest en The Exorcist reflecteert de filmklassieker van Hardy zijn tijdperk. Zijn impact blijft zich overigens gelden. De beste herinterpretaties zag ik in Kill List van Ben Wheatley en Midsommar van Ari Aster. Het zullen zeker niet de laatste zijn. Jasper Vrancken: Folk Horror roept bij mij altijd een dubbele reactie op. Enerzijds kan het me mateloos irriteren: de bloemetjes, de bijtjes, het gezang, het flauwe gedans om het vuur… Eén van mijn grootste angsten is bijvoorbeeld om verplicht te moeten kijken naar de veel te lange director’s cut van het reeds veel te lange Midsommar. Anderzijds raakt folk horror een interessant pijnpunt aan. Het toont wat er onderhuids borrelt in onze maatschappij: the old beliefs, de archaïsche goden, primitieve overtuigingen en geloofssystemen. Folk Horror toont de primitieve onderbuik van onze cultuur. Het wijst er vooral op dat wij als kijker en mensen ook juist daarnaar verlangen. Onze hightech, zeer rationele maatschappij – gecontroleerd door onzichtbare algoritmes, efficiëntie en wetenschap – maakt ons niet noodzakelijk gelukkig. Waar is de zingeving, waar is de magie, de betovering? The Wicker Man blijft wat dat betreft het complete oermeesterwerk van Folk Horror. Deze film is zo overweldigend en roept zoveel zaken op, ik beperk me tot losse enkele hoofdbedenkingen. Willow (de dochter van de herbergier, gespeeld door Britt Ekland) ontvangt een jongeman in haar kamer om er seks te mee te hebben. Het hele café beneden weet dit en moedigt ze aan door een lied te zingen (Gentle Johnny). De cafégasten kijken betoverd naar boven, waar de kamer van Willow is. Het is een sterk en complex beeld. Later probeert Willow ons hoofdpersonage (de streng katholieke politieman Howie) te lokken naar haar kamer door een lied te zingen (Willow’s Song). Wat volgt is één van de mooiste montagesequenties die ik ken, met een crosscutting tussen een naakte Willow en een worstelende Howie. Het is een soort natte koortsdroom gevat op pellicule. Als Howie op het einde gevangen is genomen, wordt hij een heuvel opgesleurd. Plots ziet en beseft hij wat de dorpelingen gaan doen, en welk sinister einde hem wacht. Howie schreeuwt het uit, gevuld met pure doodsangst. Op die manier toont The Wicker Man onze meest primitieve onderbuik: seksueel verlangen en doodsangst, lust en doodsdrift als een inning, onscheidbaar duo. Het maakt van deze film een compleet meesterwerk. En het flauwe gedans valt nog goed mee. Jordi Ostir: The Wicker Man is een must see voor niet alleen de horror afficionado, maar ook een sporadische filmliefhebber. Hoe de hybride beleving van cults, muziek en folkhorror met de mysteries van het eiland, de angst van de politieagent, en de gecharmeerde Christopher Lee samenkomen in een grandioze film, creëert een unieke atmosfeer die tegelijkertijd vervreemdend en meeslepend is. De film is een genrebrekende klassieker!  Steve De Roover: The Wicker Man, geschreven door Anthony Schaffer en vakkundige geregisseerd door Robin Hardy, is ondertussen meer dan vijftig jaar oud en de invloed van deze oer-Britse horrorklassieker is nog steeds voelbaar in moderne horrorfilm cinema (zie Midsommar), maar zelden geëvenaard (en hoe minder we spreken over de beschamende remake hoe beter). De film uit 1973 is een intelligente horrorprent die ondanks het ontbreken van de typische ingrediënten van de meeste horrorfilms (zoals jumpscares en gore) enorm veel te vertellen heeft over religie, maatschappij en opoffering. Het bekende Maypole liedje is een absolute oorworm, maar nog onvergetelijker is het nog steeds schokkende einde dat blijft binnenkomen als een voorhamer. Het grimmige contrast tussen de blije, dansende mensen, terwijl de protagonist in de vlammen vecht tegen het onvermijdelijke met de doodschreeuwen van de brandende dieren op de achtergrond, blijft zelfs deze ervaren horrorkijker erg nerveus en ongemakkelijk maken. Wat een klassieker!  Sofie Verdoodt: The Wicker Man is een zeer degelijke thriller die op bijna flegmatische wijze ontspoort tot een psychotische antropologische nachtmerrie. Daarnaast functioneert de film als een cultureel monument: de wulpse verschijning van Bond-girl Britt Ekland is een stevig verankerde referentie waar vaak naar geknipoogd wordt in televisieseries. De soundtrack leidt in feite een eigen leven met onder meer de verslavende cover van underground icoon Rose McDowall voor Nature and Organisation, een zijproject van Current 93. Dat het een cultfilm is, heeft zowel te maken met de verontrustende thematiek als met het sensuele sausje bovenop de genremotieven.

De eerste Smile maakte in een mum van tijd winst aan de box office. De kwaliteit van het voortreffelijke eerste deel was daar natuurlijk in eerste instantie verantwoordelijk voor, maar ook de impact van de geniale promocampagne mag niet onderschat worden. Paramount Pictures gooide niet met reusachtige marketingbudgetten, maar slaagde erin viraal te gaan door een ogenschijnlijk eenvoudige zet. Zo doken er tijdens de Today Show of enkele wedstrijden van de Major League Baseball-wedstrijden zoals de Yankees tegen de Red Sox strategisch geplaatste en akelig grijzende personen op in een felgeel t-shirt met daarop SMILE. Geen woordje uitleg erbij of geen url, maar toch ging de bal aan het rollen. Iedereen op het intern vroeg zich af waar deze creepy verschijningen vandaan kwamen en de buzz was gecreëerd. In Smile 2 heeft de vloek een popster op tournee te pakken. Geen betere gelegenheid om hetzelfde trucje nog eens opnieuw te proberen dan tijdens het popevenement bij uitstek, de MTV’s Video Music Awards, moet men gedacht hebben. Toen LL Cool J het publiek in dook om zijn medley ten berde te brengen, zagen we tussen het publiek dan ook 1 ijzig koud naar de camera grijzende vrouw staan. Dat kan alleen maar een nieuwe zet zijn van het team achter Smile 2 dacht men op de socials en door 1 simpele actie wisten alle filmliefhebbers weer dat Smile 2 hen al om de hoek toelachte.

Op vrijdag 25 oktober gaat Custom van Tiago Teixeira in première op Razor Reel. In zijn debuut vertelt de Braziliaan hoe een kunstenaarskoppel Harriet (Abigail Hardingham) en Jasper (Rowan Polonski) een bijverdienste hebben op een pornografische webcamsite. Op een dag krijgen ze van een mysterieuze klant de taak om een bizarre video op te nemen. Dat de film niet voor iedereen is, is een understatement. Maar wie houdt van experimentele avant-garde die buiten de lijntjes kleurt, is Custom een aanrader. Fast Forward sprak met regisseur Tiago Teixeira. Custom is je debuut. Ik neem aan dat je behoorlijk zenuwachtig bent om te zien hoe alles uitpakt of laat je de dingen gewoon op hun beloop gaan? Tiago: Ik probeer de dingen te laten komen zoals ze komen. We hebben ons hart in deze film gestoken en ik ben erg trots op wat we hebben bereikt. Maar ik heb geen controle over wat er gebeurt en ik probeer er niet te lang bij stil te staan. Laat maar komen! Custom is een opmerkelijke film. Je zult ongetwijfeld wel kritiek krijgen omdat het een film is met een ongewoon onderwerp, tenminste in 2024 toch. Trek je je dat aan? Tiago: Bedankt voor de vriendelijke woorden. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik me geen zorgen maakte over de ontvangst van de film voordat hij de wereld in ging. Maar ik ben verrast door het aantal mensen dat zich verbonden voelt met de film en geïnteresseerd lijkt te zijn in de thema's en de vragen die we in Custom aan de orde hebben gesteld. Ik vind het niet erg als mensen er zich niet mee verbonden voelen. Ik heb het gevoel dat dit een film is voor een heel specifiek publiek. Uiteindelijk ben ik gewoon blij dat we iets hebben gemaakt dat interessante discussies en uiteenlopende meningen oproept. Wat opvalt aan Custom is dat je ziet dat dit een film is die met een laag budget is opgenomen, maar tegelijkertijd zie je ook dat je alles uit je budget duwt? Tiago: We hebben Custom opgenomen met zo'n laag budget omdat we moe werden van het aanvragen van subsidies en het zoeken naar financiers. En het onderwerp maakte dit erg lastig. Het begon te voelen alsof we toestemming vroegen om onze film te maken. Dus in plaats van te wachten, pasten we het verhaal aan aan de middelen die we hadden om het op te nemen en probeerden we het beste te halen uit onze fantastische cast en crew. We speelden in op hun sterke punten en probeerden het verhaal zo beknopt mogelijk te vertellen, terwijl we toch een aantal decorstukken en beelden wilden behouden die we wilden creëren. Naast het onderwerp is de film ook uniek qua stijl. Het is avant-gardistisch en komt dicht in de buurt van wat Derek Jarman deed. Ben je het hiermee eens? Tiago: Dat is een groot compliment, dank je. We hebben gekeken naar het werk van verschillende videokunstenaars die dicht in de buurt komen van de esthetiek die we zochten. Philipp Morozov (onze cinematograaf) en ik zijn grote fans van Philippe Grandrieux en zijn films waren een enorme inspiratie voor onze decorstukken. Maar we wilden geen pastiche maken, wel iets dat dicht bij ons verhaal en onze stijl aanvoelde en dat voortborduurde op de thema's van het script. Niet onbelangrijk zijn ook de acteurs. Was het moeilijk om Abigail Hardingham en Rowan Polonsk te overtuigen om deze nogal moeilijke rollen te spelen? Tiago: Ik ben Abi en Rowan en Brad en Sam enorm dankbaar. Abi vond ons project online en ze deden niet alleen mee als coproducent maar ook als geassocieerd producent. Ze zijn uitzonderlijk getalenteerd en bereid om risico's te nemen met een debuterende regisseur in een low-budget film over lastige onderwerpen en een aantal uitdagende scènes. Ze hebben het project echt omarmd en ik zou niet trotser op ze kunnen zijn. Custom is een film die voor- en tegenstanders zal hebben. Vooral in tijden waarin het publiek blij is met saaie Netflix-films. Hoe ga je daarmee om? Tiago: Ik denk dat er overal een overvloed is aan veilig seksloos entertainment, dus als iedereen aanstoot neemt aan seks en geweld, wijs ik ze graag naar de dichtstbijzijnde streamingdienst. Seks is een vitaal onderdeel van de menselijke ervaring en ik heb deze Victoriaanse visie op seks, die het afgelopen decennium is ontstaan, nooit kunnen begrijpen. Het is ook geen erg positieve film, verstoken van enige aspirationele boodschap of makkelijk te verteren uitspraken. De werkelijkheid is rommelig. Seks is rommelig. Films hebben het recht om ook rommelig te zijn. Hoe zijn de reacties op de film tot nu toe? Tiago: We probeerden het niet iedereen naar de zin te maken en ik denk dat we daarin geslaagd zijn. Maar sommige mensen kunnen zich er echt in vinden en begrijpen echt waar we voor gaan, en dat is altijd een zegen. Ik heb geen problemen met mensen die de film niet leuk of problematisch vinden. Zo denk ik ook over veel films. Iedereen heeft het recht om zich beledigd of afgewezen te voelen door iets wat hij of zij kiest. Binnenkort wordt Custom in België vertoond op Razor Reel. Waar denk je aan als we het over België hebben? Tiago: Ik vind het geweldig om naar Razor Reel te gaan en terug te keren naar België. Ik hou van België en heb altijd gedacht dat dit een geweldige plek zou zijn om er de film te vertonen. Het deelt een sfeer - het is moeilijk uit te leggen - maar het voelt gewoon als een natuurlijke plek om er onze film te bekijken. Kun je in een paar zinnen samenvatten waarom mensen Custom zouden moeten zien? Tiago: Custom is een film over verlangen, seks en de moeite die je doet om je creatieve doel te bereiken. Het is een sexy film, een enge film en toont een liefdesverhaal met gebreken. We hopen dat je iets interessants overhoudt om over na te denken nadat je de bioscoop hebt verlaten.