Dracula is bij ons zowat de bekendste vampier, op de voet gevolgd door Nosferatu. Terwijl de laatste zowat de meest originele is uit onze mythologie (Bram Stroker, maakte gebruik van dit woord en deze legende) gaat het verhaal van de vampier op voor gans de wereld. De typische legende van een bloedzuigende wezen is niet iets dat eigen is aan Roemenië maar dat je overal ter wereld wel terug kan vinden, zij het in ietwat andere vormen.
Laten we maar eens starten in de Balkan, daar heb je de Wurdalac, Wilkolak, Vulkodlac en nog tal van variaties. Dit mythisch wezen leunt in eerste instantie dicht bij de weerwolf aan, maar is geassocieerd met de in de Griekse folklore voorkomend wezen de vrykolakas en de uit Bulgarije afkomstige vǎrkolak. Een menseneter met een oog dat vooral bloed zuigt en ondood is.
Aan de andere kant van het de wereld, en met name dan richting Azië, zijn er ook heel wat bloeddrinkende wezens terug te vinden in de folklore. Te beginnen in Indië waar we er eentje vinden die ons wel heel erg doet denken aan vleermuizen. De Vetala is een ondood wezen dat ondersteboven aan een boom hangt op begraafplaatsen. In de Fillipijnen heb je de de Manananggal een vampier-achtig wezen dat op jacht gaat naar zwangere vrouwen en ook uit de Filipijnen afkomstig is de wakwak, een vogelachtige vampier met vleugels zo scherp als messen. De Wakwak kan in tegenstelling tot de manananggal en ekek (een andere uit de regio afkomstige vampier-achtige) het hoofd van de romp niet scheiden. Dat ze in de filipijnen heel wat fantasie hebben mag duidelijk zijn, want ook de sigbin kan je onder de vampier-achtigen plaatsten. Het wezen loopt achterste voren, met het hoofd tussen de poten, kan zich onzichtbaar maken en is ook een bloedzuiger. Japan heeft dan weer een bloedzuigende vos, De Kitsune. Maar ook bloedzuigende katten zijn niet vreemd aan de Japanse folklore. In Maleisië heb je dan de Penanggalang die net zoals manananggal uit de Filipijnen het hoofd en het spijsverteringstelsel van de romp kan scheiden.
Ook Zuid-Amerika heeft enkele varianten. Van de Peuchen (een vliegende, slangachtig wezen) uit Chili tot La Tunda uit Columbia. Allen hebben ze gemeen dat ze mensen in de val lokken om hun bloed te drinken. Abchanchu, de hulpeloze reiziger, doet z’n ding dan in Bolivië.
En wie dacht dat er naast Blacula en Blade geen vampieren met Afrikaanse roots waren, heeft het wel degelijk mis. West-Afrika heeft het dikwijls over de obayifo een vampier-achtig wezen en heel concreet vind je er eentje terug in Ghana; de Adze, Dit wezen is geen vleermuis maar een vuurvlieg maar net zoals onze vampieren veranderd het in een mens wanneer ze bloed zuigen.
Er zijn wereldwijd nog veel varianten te vinden al dan niet gelijkend op onze folklore. Maar om af te sluiten gaan we nog eens terug naar Roemenië, waar er naast de typische vampier uit Transylvanië ook nog andere soorten zijn. De Strigoi is er zo eentje net zoals de Pricolic, al heeft deze laatste altijd de gedaante van een grote hond.
Dat mensen dit soort fantasie en folklore in hun midden opnemen is uiteraard één ding, maar dat ze zover gaan dat ze het ook echt geloven is iets anders. Zo vindt men in de Balkan af en toe graven terug waarin er een stok door het lijk gestoken is ter hoogte van het hart, dit is een gebruik dat nog steeds hangbaar is om te voorkomen dat een dode terugkeert als vampier. Maar helemaal gek werd in 2017, toen werd een koppel Vlamingen in Malawi belaagd door meer dan 200 vampieren jagers.Hun bleke huid had uiteraard hen verraden.
Credits afbeeldingen : Onbekend
Comments