Dit jaar koos Razor Reel folk horror als thema. Met zo’n thema kan je niet anders dan bij de moederfilm van dit genre uitkomen: The Wicker Man uit 1973 van Robin Hardy, die je in Brugge op een groot scherm kan zien op 26 oktober. Verder is er die dag een lezing van Constant Hoogenbosch en Children Of The Wicker Man waarin Justin, de zoon van regisseur Robin Hardy terugkijkt op de complexe totstandkoming van de folk horror-klassieker, maar ook de impact die de film had op het gezinsleven van de Hardy’s. Fast Forward vroeg aan een paar bekende horror-addicts welk belang de film in hun leven heeft.
Gino Van Hecke (Zeno Pictures) : "The Wicker Man made me a sicker man." Tijdens de eerste visie werd ik vrij stil van de spanning en was ik enorm onder de indruk van het einde van de film.Op een verjaardagsparty kreeg ik ooit een editie van The Wicker Man, de limited Edition Wooden Box Set, die reeds lang op mijn wishlist stond. Recentelijk heb ik de film herbekeken en deze blijft voor mij één van de beste pagan/folk-horror movies! Op de HorrorCon in Sheffield dit jaar, heb ik de gelegenheid gehad om Britt Ekland te ontmoeten!!! En recentelijk heb ik mij ook maar de 3-disc collector's edition van de film aangeschaft zodat ik nu ook de soundtrack van de film in mijn verzameling heb. The Wicker Man is niet goed voor mijne tikker, man!
Tim Maerschand: De hippie-grootmoeder van alle ‘zonnige’ folkhorror en een meiboom van een mijlpaal toen het subgenre tot bloei kwam in de Britse cinema en televisie. Geduldig en zorgvuldig kruipt The Wicker Man onder de huid en het rijshout om in te spelen op een oerangst - althans één van de mijne: wat als iedereen rondom jou het verstand lijkt te verliezen en je langzaamaan meesleurt in hun waanzin? Bizarre humor en zelfs muzikale elementen worden als kleurrijke twijgen vervlochten tot een vrijwel bloedeloze maar des te sinistere inversie van progressief versus conservatief, of geitenwollensokken versus flikkenpetje. Zwanger van vruchtbaarheidssymboliek, geven allerhande gebruiken het leven aan de neopaganistische gemeenschap van Summerisle. Zoals de charismatische leider van het eiland (de onnavolgbare Christopher Lee) geleerd heeft van zijn voorouders: vereer de muziek, het drama en de rituelen van de oude goden.
Anke Brouwers: Ik denk soms dat het begrip ‘slow burn’ speciaal werd uitgevonden voor The Wicker Man. Een slow burn neemt zijn tijd in het voorstellen van de personages, het ontwikkelen van de plot, het zetten van de sfeer, het introduceren van motieven; een slow burn is over het algemeen karig met de actie, maar in ruil voor je geduld krijg je een knetterend hoogtepunt. Voor een horrorfilm - misschien is het gewoon een thriller of een mystery of een genre op zichzelf - heeft The Wicker Man weinig vaart, geen echte jump scares (die ik me kan herinneren), geen echte gore en weinig afdoend speurwerk. Maar de film kruipt wel onder je huid. Sommige beelden of geluiden krijg je niet van je afgeschud. De zingende blonde vrouwen. De mensen met de dierenmaskers. De kikker tegen de keelpijn. Het krijsende pluimvee. De vlammen die overgaan in de rode gloed van de zonsondergang.
Chris Craps: Ik heb The Wicker Man voor het eerst gezien ergens eind jaren zeventig. Het radicaal donkere einde fascineerde me. Films zonder enige hoop had ik nog maar zelden voor mijn netvlies zien verschijnen. Er waren er wel in de loop van de filmgeschiedenis, maar je kon ze op één hand tellen. Dat slot werkte fantastisch voor The Wicker Man en was een aanzet voor veel horrormakers om dat ook uit te proberen. Het werd zowaar een traditie binnen het genre (denk maar aan het Deense Speak no Evil). Maar wat ik het meest gedurfd vond, was dat de protagonist, een politieman, een christen en waarschijnlijk een maagd, het onderspit moest delven tegen die heidense gemeenschap met prikkelende dames. Er zat zeker gitzwarte humor in, want ergens begon je meer sympathie te krijgen voor die pagans. Die agent bleek immers zo’n droogstoppel.
Uiteraard wilden regisseur Robin Hardy en scenarist Anthony Schaffer dat de toeschouwers zich gingen identificeren met deze voorbeeldige man. Maar dat deden vooral de oudere generatie kijkers. Heel wat tieners en twintigers die geparticipeerd hadden in of getuigen waren van de mei 68-revolutie keken er heel anders naar. Voor hen was de prent een flinke middenvinger naar die conservatieve pilarenbijters. Die heidense dansen hadden trouwens iets flowerpowerachtig, maar dan op zijn kop gezet. Het is geen toeval dat Ritual, het boek dat aan de basis lag The Wicker Man lag in 1967 geschreven werd. Zoals One Flew over the Cuckoo’s Nest en The Exorcist reflecteert de filmklassieker van Hardy zijn tijdperk. Zijn impact blijft zich overigens gelden. De beste herinterpretaties zag ik in Kill List van Ben Wheatley en Midsommar van Ari Aster. Het zullen zeker niet de laatste zijn.
Jasper Vrancken: Folk Horror roept bij mij altijd een dubbele reactie op. Enerzijds kan het me mateloos irriteren: de bloemetjes, de bijtjes, het gezang, het flauwe gedans om het vuur… Eén van mijn grootste angsten is bijvoorbeeld om verplicht te moeten kijken naar de veel te lange director’s cut van het reeds veel te lange Midsommar. Anderzijds raakt folk horror een interessant pijnpunt aan. Het toont wat er onderhuids borrelt in onze maatschappij: the old beliefs, de archaïsche goden, primitieve overtuigingen en geloofssystemen. Folk Horror toont de primitieve onderbuik van onze cultuur. Het wijst er vooral op dat wij als kijker en mensen ook juist daarnaar verlangen. Onze hightech, zeer rationele maatschappij – gecontroleerd door onzichtbare algoritmes, efficiëntie en wetenschap – maakt ons niet noodzakelijk gelukkig. Waar is de zingeving, waar is de magie, de betovering?
The Wicker Man blijft wat dat betreft het complete oermeesterwerk van Folk Horror. Deze film is zo overweldigend en roept zoveel zaken op, ik beperk me tot losse enkele hoofdbedenkingen.
Willow (de dochter van de herbergier, gespeeld door Britt Ekland) ontvangt een jongeman in haar kamer om er seks te mee te hebben. Het hele café beneden weet dit en moedigt ze aan door een lied te zingen (Gentle Johnny). De cafégasten kijken betoverd naar boven, waar de kamer van Willow is. Het is een sterk en complex beeld.
Later probeert Willow ons hoofdpersonage (de streng katholieke politieman Howie) te lokken naar haar kamer door een lied te zingen (Willow’s Song). Wat volgt is één van de mooiste montagesequenties die ik ken, met een crosscutting tussen een naakte Willow en een worstelende Howie. Het is een soort natte koortsdroom gevat op pellicule. Als Howie op het einde gevangen is genomen, wordt hij een heuvel opgesleurd. Plots ziet en beseft hij wat de dorpelingen gaan doen, en welk sinister einde hem wacht. Howie schreeuwt het uit, gevuld met pure doodsangst. Op die manier toont The Wicker Man onze meest primitieve onderbuik: seksueel verlangen en doodsangst, lust en doodsdrift als een inning, onscheidbaar duo. Het maakt van deze film een compleet meesterwerk. En het flauwe gedans valt nog goed mee.
Jordi Ostir: The Wicker Man is een must see voor niet alleen de horror afficionado, maar ook een sporadische filmliefhebber. Hoe de hybride beleving van cults, muziek en folkhorror met de mysteries van het eiland, de angst van de politieagent, en de gecharmeerde Christopher Lee samenkomen in een grandioze film, creëert een unieke atmosfeer die tegelijkertijd vervreemdend en meeslepend is. De film is een genrebrekende klassieker!
Steve De Roover: The Wicker Man, geschreven door Anthony Schaffer en vakkundige geregisseerd door Robin Hardy, is ondertussen meer dan vijftig jaar oud en de invloed van deze oer-Britse horrorklassieker is nog steeds voelbaar in moderne horrorfilm cinema (zie Midsommar), maar zelden geëvenaard (en hoe minder we spreken over de beschamende remake hoe beter). De film uit 1973 is een intelligente horrorprent die ondanks het ontbreken van de typische ingrediënten van de meeste horrorfilms (zoals jumpscares en gore) enorm veel te vertellen heeft over religie, maatschappij en opoffering. Het bekende Maypole liedje is een absolute oorworm, maar nog onvergetelijker is het nog steeds schokkende einde dat blijft binnenkomen als een voorhamer. Het grimmige contrast tussen de blije, dansende mensen, terwijl de protagonist in de vlammen vecht tegen het onvermijdelijke met de doodschreeuwen van de brandende dieren op de achtergrond, blijft zelfs deze ervaren horrorkijker erg nerveus en ongemakkelijk maken. Wat een klassieker!
Sofie Verdoodt: The Wicker Man is een zeer degelijke thriller die op bijna flegmatische wijze ontspoort tot een psychotische antropologische nachtmerrie. Daarnaast functioneert de film als een cultureel monument: de wulpse verschijning van Bond-girl Britt Ekland is een stevig verankerde referentie waar vaak naar geknipoogd wordt in televisieseries. De soundtrack leidt in feite een eigen leven met onder meer de verslavende cover van underground icoon Rose McDowall voor Nature and Organisation, een zijproject van Current 93. Dat het een cultfilm is, heeft zowel te maken met de verontrustende thematiek als met het sensuele sausje bovenop de genremotieven.
Comments