Een jongeman groeit op bij z'n schrobbende moeder en een werkloze dronkenlap van een vader. Wanneer z'n moeder haar ontslag krijgt kan ze de komende armoede niet verwerken en pleegt ze zelfmoord. Haar zoon houdt er in het geheim enkele experimenten op na en besluit z'n moeders lijk mee te nemen naar het lab om haar te gebruiken als testpersoon, maar door een explosie gaat het grondig, vooral met de jongeman. In een roes van pijn, straling en drugs vervangt hij z'n beschadigde rechterarm door een half organische stofzuiger (z'n moeder was gek van die dingen) en vertrekt hij op een psychedelische moordtocht. De chauvinist in mij zou deze Belgische film alle lof willen toejuichen, maar het resultaat en vooral de vertolkingen van Verbist als dronken vader laten veel te wensen over. Voor mij persoonlijk bevat deze film te weinig gore om te slagen als een Troma-tribute.